@jornapostma All lives matter denk je misschien. Is ook zo. Alleen dat is niet waar het nu om gaat. Het gesprek over #blacklivesmatter is moeilijk, hard en zwaar ongemakkelijk. Dit stukje schrijven is zelfs pijnlijk. Om mezelf onder ogen te komen als witte. Nooit heb ik mij geïdentificeerd met racisme. Was altijd the good girl. Ik deed niet mee aan racisme. Nu zie ik dat the good white girl was. Maar als ik niet meedoe, betekent dat niet dat het er niet is. Ook als ik het niet zie, betekent dat niet dat gekleurde mensen er niet elke dag mee te maken hebben. In alle facetten van onze maatschappij.

Racisme is niet iets dat ‘aan’ of ‘uit’ staat. Het zit ontzettend diepgeworteld in onze cultuur. Het is niet alléen in de VS. Het is dáar niet erger dan híer. Het is daar alleen zichtbaarder. Slavernij was in de VS heel zichtbaar. In Nederland niet. We deden het niet op eigen grondgebied, we deden het in de koloniën. Voor de mensen hier in Nederland vaak letterlijk de ver-van-m’n-bed-show. Het is hoe het kleine en onbeduidende Nederland zo rijk en welvarend is geworden. Het was niet hier, maar in de slavernij speelden we toch een grote rol. Van het idee ‘dat gebeurt hier niet’ hebben we nog steeds een handje van.

Het gebeurt hier wél. Het gebeurt als kinderen van een gemengd stel de achternaam van de witte moeder krijgen, zodat ze meer kans hebben op de arbeidsmarkt later. Het gebeurt hier als de belastingdienst aan racial profiling doet om toeslagen te korten. Het gebeurt hier in het bedrijfsleven. Kijk bij een gemiddeld bedrijf op de werkvloer/kantoortuin en je ziet geen doorsnede van onze samenleving. Kijk in de tweede kamer, wat toch echt onze volksvertegenwoordiging is. Het gebeurt hier dat gekleurde mensen zich niet herkennen in die volksvertegenwoordiging. Het gebeurt op scholen, waar gekleurde kinderen qua gedrag meer onder een vergrootglas liggen dan witte kinderen. Bij voelbalwedstrijden wanneer er bananen het veld op gegooid worden naar gekleurde spelers.

Dit zijn dingen die ik nu wél zie maar eerder nooit zo gezien heb. En dat is mijn eigen fout. Mijn eigen kortzichtigheid. Het is hoog… heel hoog tijd om met elkaar het gesprek aan te gaan. De tijd dat we het met de mantel der liefde konden bedekken, jarenlang, is voorbij. ‘Ik zie het probleem niet.’ of ‘Ik wil niet racistisch zijn maar…. ‘. Onder die mantel der liefde zit een grote etterende wond. Niet langer pleisters plakken maar de korst eraf krabben en kijken wat er onder zit. Zodat het kan genezen. Pijnlijk: Hell yeah. Smerig: jazeker. We kunnen niet anders meer dan onze eigen handen vuil maken. Onder ogen zien wat we hebben gedaan. Open staan voor horen dat we het fout gedaan hebben. Open staan voor moeilijke conversaties. Mensen aanspreken op hun gedrag en uitlatingen. De conversatie aangaan.

Ik heb me het afgelopen weekend geïnformeerd. Boek gelezen. Filmpjes gekeken. Het heeft me doen beseffen dat niks doen, niks zeggen, hetzelfde is als er oké mee zijn. Oké zijn met het systeem zoals het nu is. En dat ben ik niet. Ik ben er niet oké mee dat mensen anders behandeld worden. Op mijn eigen vierkante meter doe ik er alles aan om ADHD niet langer als stoornis gezien te laten worden. Ook daardoor kan ik m’n ogen niet langer sluiten voor racisme. Het is er. We doen het met z’n allen.

En het is echt niet makkelijk. Het is rete-moeilijk. Gedachten komen bij me op zoals ‘wie ben ik om me hier over uit te spreken’ en toch ook weer ‘ik ben niet racistisch, dus ik doe het toch goed?’. Het is niet goed genoeg meer. Nooit geweest ook.